rodzinnywyjazd.pl

Legenda o żółtej ciżemce

Mówi się, że nie szata zdobi człowieka, ale trzeba przyznać, że buty mogą dostarczyć wielu informacji odnośnie charakteru drugiej osoby, stylu i sposobu życia. Dziś przedstawiamy Wam bardzo ciekawą legendę o żółtych trzewikach, a w zasadzie o jednym z nich.

Wszystko działo się w 1867 roku w Kościele Mariackim, kiedy odbywały się tam prace konserwatorskie. Wówczas, za ołtarzem Wita Stwosza odkryto pewną niezwykłą rzecz - był nią stary, zakurzony, żółty trzewik. Zaczęto zastanawiać się kto jest jego właścicielem.

Prawie 500 lat wcześniej w jednej z wiosek pod Krakowem mieszkał chłopiec o imieniu Wawrzek. Posiadał niezwykłą umiejętność rzeźbienia z drewna. Potrafił zrobić niemal wszystko. Jego rodzina nie uznawała jego talentu. Twierdziła, że nie przyniesie on zysku na przyszłość. Chłopiec jednak kochał swoją pasję i oddawał się jej bezgranicznie, zapominając o swoich obowiązkach. Pewnego razu zamiast pilnować krów na pastwisku, zajął się się struganiem drewna. Tracąc rachubę czasu spostrzegł, że zwierzęta w tym czasie zniszczyły plony tutejszego proboszcza. Kiedy Wawrzek zorientował się co się stało, tak się przestraszył, że postanowił nie wracać do domu i uciekł do lasu. 

Mijał dzień za dniem, a chłopiec szedł przed siebie, aż dotarł do centrum Krakowa. Dach nad głową zaoferował mu pewien kanonik. Duchowny widząc talent młodego człowieka, postanowił oddać go na naukę do samego mistrza - Wita Stwosza. Wawrzek doskonale przyswajał wiedzę, dzięki czemu wziął udział w pracach nad głównym ołtarzem do Kościoła Mariackiego. W tym czasie w świątyni przebywał Król Kazimierz Jagiellończyk, który również dostrzegł jego niezwykły talent. W zamian za wspaniałą pasję ofiarował mu żółte trzewiki. 

Chłopiec zyskując pewna sławę postanowił wrócić do domu. Rodzice młodego rzeźbiarza wciąż żyli i bardzo ucieszyli się na widok syna, którego uważali za zmarłego. Zrozumieli, że mylili się co do jego talentu. Kilka dni później odbyło się uroczyste odsłonięcie ołtarza w kościele Mariackim. Okazało się jednak, że duchowni składający ołtarz zapomnieli umieścić w ręce świętego Stanisława pastorał. Jedynym ratunkiem okazał się Wawrzek, który miał za sobą odpowiednie szkolenie artystyczne. Wdrapał się on po drabinie na ołtarz i umieścił na właściwym miejscu brakujący element. Schodząc w dół jedna z żółtych ciżemek ześlizgnęła się ze stopy chłopca i spadła za ołtarz. Niestety wszyscy zgromadzeni oczekiwali już odsłonięcia i było już zbyt późno na jej wydostanie. Tym samym but pozostał w tej kryjówce na kilka następnych wieków. Odnaleziono go dopiero po wspomnianych 500 latach, a historia żółtej ciżemki jest opowiadana do dzisiaj. 

Symbolika ubioru i wyglądu jest bardzo ciekawą i rozległą techniką, pozwalającą odkryć cechy osobowości oraz zrozumieć własne motywy postępowania oraz zachowanie innych. Okazuje się, że żółty jest barwą słońca, nadziei wschodzącego dnia, aktywności, działania i radości. Symbolicznie oznacza potrzebę twórczego wyrażania się na różnych płaszczyznach, ale przede wszystkim potrzebę komunikacji i kontaktów z otoczeniem. Myślicie, że to zbieg okoliczności, czy już bardzo dawno temu ludzie znali tego rodzaju tajniki?

Galeria zdjęć

Skomentuj artykuł

Komentarze