Legenda o powstaniu Pajęczna

Dodano 14.11.2022 11:00

Dawno, dawno temu Ziemia Wieluńska otoczona była przez mroczne lasy i niebezpieczne łąki. Zaryzykować można byłoby stwierdzenie, że owe tereny stały się inspiracją do stworzenia Zakazanego Lasu w powieściach o Harrym Potterze. Trzeba przyznać bowiem, że oba miejsca praktycznie się od siebie nie różniły.

Tak więc jak w Zakazanym Lesie, tak i na Ziemi Wieluńskiej, kryła się cała masa rozmaitych potworów, które stanowiły dla mieszkańców wioski niewątpliwe zagrożenie. Po całym rejonie krążyły legendy o przerażających bazyliszkach, gigantycznych orkach i ziejących ogniem smokach. Prawdziwym postrachem bezkonkurencyjnie stał się jednak pająk wielkości słonia.

Włochata bestia zamieszkiwała jedną z jaskiń w samym środku wieluńskiego lasu. Wielu śmiałków starało się ją pokonać, jednak żaden z nich nie wyszedł z tego cało. Pod komnatą potwora znajdowało się całe mnóstwo czaszek i szkieletów – im bliżej, tym więcej.

Pierwotnie, oprócz rycerzy, bestia pożerała przede wszystkim zwierzęta leśne i dziko żyjące. Te jednak, czując zagrożenie, uciekły z lasu do sąsiednich wiosek, ukrywając się przed złem. W związku z tym pająk zaczął żywić się zwierzętami gospodarskimi, a gdy i tych zabrakło, wziął się w końcu za ludzi.

Początkowo polował na samotnych wędrowców, którzy (na ich nieszczęście) znajdowali się w pobliżu lasu. Z czasem jednak bestia zaczęła być coraz bardziej zachłanna – porywała mieszkańców Ziemi Wieluńskiej. A wtedy w miasteczku zawrzało.

Ta noc okazała się prawdziwym koszmarem dla Marii i jej syna. Pająk przyszedł bowiem pod ich dom i porwawszy Antoniego, głowę rodziny, wrócił spokojnie do lasu. Kobieta wpadła w prawdziwą rozpacz, zaś jej pierworodny – Kazimierz – postanowił raz na zawsze rozprawić się z bestią, by uczcić pamięć o swoim ojcu. Chłopak, niewiele myśląc, zarzucił na plecy swój łuk i wyruszył na polowanie.

Dotarłszy na miejsce, Kaziu przeląkł się niemiłosiernie. I ciężko mu się zresztą dziwić, bowiem liczba czaszek wyściełających wejście do jaskini robiła piorunujące wrażenie. Chłopiec wyprostował się jednak i przyjmując bojową pozycję krzyknął w kierunku jaskini: „przybywam, by Cię zabić”.

Pierwotnie nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Z czasem jednak usłyszał gromki i niski śmiech bestii. Pająk wyszedł przed pieczarę i oświadczył, że niejeden już próbował, lecz żadnemu się nie udało. I właśnie w tym momencie Kaziu postanowił użyć nikczemnego podstępu.

Mężczyzna rzucił się na kolana i zaczął płakać. To, jak zresztą nietrudno się domyślić, wprawiło bestię w jeszcze lepszy nastrój. Pająk zapragnął zabawić się uczuciami Kazia i groził mu przez długie minuty, zanim postanowił zrobić sobie z niego kolację.

Lecz pierwszy raz mu się nie udało. Gdy tylko potwór zyskał zgubną pewność siebie, chłopiec sięgnął po strzałę i wycelował wprost w oko pająka. Ten ryknął przerażająco i stracił panowanie nad sobą. Kaziu wiedział, że jego plan działa. Sięgał zatem po kolejne strzały, celując raz po raz w kolejne oczy bestii… Aż w końcu pająk wydał z siebie ostatnie tchnienie.

Umęczony Kaziu postanowił odciąć bestii głowę i zawinąwszy ją w pajęczynę, powlókł ją za sobą do miasta. To właśnie wtedy mieszkańcy Ziemi Wieluńskiej odetchnęli z ulgą, a tereny swoje, na cześć bohaterskiego czynu Kazia, nazwali Pajęcznem.

Mówi się, że są osoby, które po dziś dzień boją się wejść do tego lasu. Kto wie, co jeszcze kryje się za mrocznymi drzewami i w głębi przerażających jaskiń?